Geceydi ve de soğuktu Ankara. Tam uyumak üzereyken bahçede bir şeyin koşuşturduğunu gördüm. Kedi sanmıştım önce. Bizim şaşı tekir sandım. Oralı olmadım ama bu kediden de küçüktü. Oradan oraya koşuşturup duruyordu. Minik ellerinin arasına aldığı ceviz kabuğunu taşımaya çalışıyordu. Arka bahçedeki fotoselli ışık ürkütmüştü onu ve panik içinde ağaca çıkmaya çalışıyordu. Bu bir sincaptı. Ne işi vardı bizim bahçede anlam veremedim.
Uykum vardı ve sabah erken kalkmalıydım. Ama sincabı görünce uykum kaçtı. Gülümsedim ona ve merakla izlemeye başladım. Hayatın bütün bu olumsuzluklarına rağmen gülümsetmişti bu sincap beni. Ve o kadar derdin içinde bir sincap olmayı hayal ettim. Minik ellerim ürkek bakışlarım yaşam çilesi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder